Artnit

Frida Kalo je dupli portret Frida i Dijego Rivera naslikala 1931. godine, dve godine nakon venčanja sa Dijegom Riverom. Istoričari umetnosti pretpostavljaju da je ova slika zasnovana na fotografiji sa venčanja. Na slici je Frida Kalo verovatno želela da naglasi da je supruga poznatog i hvaljenog umetnika, dok sebe ne definiše kao umetnicu. Zaista se tokom većeg dela njene slikarske karijere na Fridu gledalo samo u Dijegovoj senci i tek je kasnije u životu stekla međunarodno priznanje. Danas se slika Frida i Dijego Rivera nalazi u Muzeju moderne umetnosti u San Francisku.

Tih dana Bonaparta je upoznao vikontesu Žozefinu Boarne, rođenu Tašer, jednu kreolku sa ostrva Martinika. Njen muž, pretsednik Konstituante glavni zapovednik rajnske vojske, ostavio ju je u siromaštvu sa dvoje nejake dece na rukama; ona se kojekako probijala, praveći dugove, upuštajući se u ne baš uspele spekulacije i ne odlikujući se mnogo strogim životom. Za vreme terora, vikont Boarne bio je pogubljen. U zatvor su strpali i građanku Tašer, iako se ova izdavala za "dobru sankilotkinju" i bila prijateljica Robespierove Šarlote. Samo se čudom izbavila gilotine i, pravce iz sobe za mučenje, našla se jednog dana u sjajnim salonima bivših aristokrata i novih spekulanata gde ju je i upoznao Bonaparta.

Iako je Džon Konstejbl uradio preko 100 portreta, većina je naslikana iz finansijske potrebe, a ne iz ljubavi prema ovom žanru. Portret Marije Biknel u romantičarskom stilu koji je naslikao u julu 1816. godine, tri meseca pre njihovog venčanja, ima posebnu suptilnost i toplinu. U avgustu je Konstejbl napisao Mariji iz grofovije Safok u jugoistočnoj Engleskoj: "Pogled na njega veoma brzo smiruje moj duh pred svim nevoljama". Dvanaest godina kasnije Marija je umrla od tuberkuloze, ostavljajući sedmoro male dece na brigu Konstejblu. Danas se portret Marije Biknel nalazi u galeriji Tejt u Londonu.

Nakon što je upoznala slikare Kloda Monea i Edgara Dega stil Mari Brakmon je počeo dramatično da se menja kako je upijala pravila impresionizma, a do 1880-ih godina njena slika se mogla opisati samo kao potpuno impresionistička. Slika Tri žene sa suncobranima koju je naslikala 1880. godine aludira na njene korene u akademskom klasicizmu, a alternativni naziv slike Tri gracije sugeriše da je uprkos prelasku na radikalni novi impresionistički stil bila svesna dugogodišnje tradicije slikanja tema iz klasične mitologije. Danas se ova slika nalazi u muzeju Orsej u Parizu.

Španski barokni slikar Bartolomeo Esteban Muriljo, poznat po slikama sa religioznom tematikom, naslikao je niz žanr slika likova iz savremenog života. Jednu od retkih žanr slika koja ne uključuje decu, Dve žene na prozoru, čiji je raniji naziv bio Galicijske žene, naslikao je 1655. godine. Ona je jedna od njegovih najpoznatijih slika i gravirana je nekoliko puta tokom XVIII i XIX veka. Danas se ova slika nalazi u Nacionalnoj galeriji umetnosti u Vašingtonu.

Duž međe kipe lipe. Sve ređe
prisnivam miris davnih kajsija
I što je moje pamćenje bleđe
ta slika biva sve jasnija.

Simbol lipe ima duboke korene u slovenskoj kulturi i istoriji. Od davnina su joj Sloveni pripisivali magične moći i verovali da štiti od zlih sila i da grom nikada ne udara u njeno stablo, a pošto dostiže starost i do petsto godina da obezbeđuje i dugovečnost. Stablu i cvetovima lipe su pripisivane božanske moći. Često su nove lipe sađene da bi označile glavne istorijske prekretnice, kao na primer nakon pobeda nad Turcima, koji su često upadali u slovenske zemlje.

Lipa je važan simbol u mitologiji, literaturi i folkloru brojnih kultura. U mitologiji i narodnoj tradiciji postoji kult svetog drveta, prirodnog primarnog pejzaža gde lipe imaju posebno mesto i ulogu zbog svoje lepote i brojnog korišćenja drveta i cveta. Pozitivna ritualna uloga lipe i njena povezanost sa verskim proslavama dobro je utvrđena u različitim doktrinama i legendama širom sveta. Lipe nam omogućavaju da budemo bliži svetim mestima i tradicijama, ali i prirodi i životu uopšte.

U šezdesetim i sedamdesetim godinama XX veka američki fotograf Li Fridlander je razvio uticajni i često imitirani vizuelni jezik urbanog "društvenog pejzaža" na mnogim svojim fotografijama, uključujući fragmente refleksija na izlozima, strukture uokvirene ogradama, plakatima i uličnim natpisima. On je zazirao od pejzaža zbog besmislenosti fotografisanja scena koje su, prema njegovim rečima, već "previše savršene". Fotografiju Central park, Njujork iz 1992. godine je naručila komisija koja ga je inspirisala da stvori kolekciju pejzaža zasnovanu na parkovima i gradskim lokacijama. Danas se ova fotografija nalazi u galeriji Frenkel u San Francisku.

Hoću da znam
jednu stvar.

Znaš kako je to
ako gledam
kristalni mesec, crvenu granu
spore jeseni u mom prozoru,
ako dotaknem
uz vatru neopipljiv pepeo
ili izborano telo klade,
sve me odvodi tebi
kao da je sve što postoji,
mirisi, svetlost, metali
poput barčica što plove
ka ostrvima tvojim koja me čekaju.