Artnit

Pišem ovo zato što ne verujem u "distancu", u ovaj portret koji ne liči na original, u ovu apstrakciju koja dozvoljava umu da se njiše između činova i tela. Ovo lično mitologiziranje da nas drugi zavole, u trenutku kada možda, s našim podočnjacima i jutarnjim zadahom, nismo baš za voljenje. Dosta mi je bilo ove distance, ove literature mita, dok sedim ovde zarobljena kožnom oblogom, posmatrajući zglavke i prste kako se kreću preko stranice i usmeravaju misli prema tebi.

Venecijanka Rozalba Karijera je bila poznata u Italiji i Francuskoj tokom prve polovine XVIII veka po svojim pastelnim portretima, a slikala je i alegorijske slike. Slika Mlada dama sa papagajem iz 1730. godine, jedan od njenih najboljih i najpoznatijih portreta je kombinacija portreta i alegorije i potpuno pokazuje slikarski stil Rozalbe Karijere. Danas se ova slika nalazi u Institutu umetnosti u Čikagu.

U sadašnjosti, termin persona je donekle prihvaćen u psihologiji i savremenoj kulturi. Često se koristi u svakodnevnom razgovoru, u novinama i teoriji književnosti. Termin označava samoprikazivanje osobe u javnosti, a ne njenu starnu suštinu. Persona je psihološka i društvena tvorevina prihvaćena za određenu svrhu. Jung je odabrao naziv persona za svoju psihološku teoriju zato što ona ima veze sa igranjem uloga u društvu. Bio je zainteresovan za to kako ljudi dolaze do toga da radije igraju određene uloge, da prihvataju konvencionalni kolektivni stav i da predstavljaju društvene i kulturne stereotipe, nego da pretpostave i žive svoju jedinstvenost. Naravno, ovo je dobro poznata ljudska mana. To je jedna vrsta mimikrije. Jung joj je dao naziv i obradio je u svojoj teoriji psihe.

Najpoznatije delo Petra Hektorovića je njegovo pesničko pismo, poslanica Ribanje i ribarsko prigovaranje završeno 1556, a objavljeno 1568. godine u Veneciji. Ovo delo koje je Petar Hektorović posvetio svom prijatelju, hrvatskom vlastelinu Hijeronimu Bartučeviću je u književnoj historiografiji nazivano ribarskim ekologom, idiličnim spevom ili realističkim putopisom.

Kad mene ne bude, kada sve što je ostalo od mene postane prah - o ti, jedini moj prijatelju, o ti, koju sam voleo tako duboko i tako nežno, ti, koja ćeš me sigurno nadživeti - ne dolazi na moj grob... Ti nemaš tamo šta da tražiš.

Nemački filozof i sociolog Herbert Markuze, jedan od osnivača Frankfurtske škole razvio je oblik neomarksizma koji se u velikoj meri zasniva na učenjima Georga Vilhema Fridriha Hegela i Sigmunda Frojda. Šezdesetih godina XX veka postao je poznat kao "otac nove levice" i "guru" studentskog pokreta u Sjedinjenim Američkim Državama. U svom najpoznatijem delu, Čovek jedne dimenzije opisuje razvijeno industrijsko društvo kao sveobuhvatan sistem represije, koji je ugušio raspravu i apsorbovao opoziciju.

"Vreme je novac"! Svim svojim "istrošenim", "isušenim" Bićem, kao danas jedinim egzistencijalnim slojem, čovek se angažuje u postignuću pragmatičke Punoće. Tom modelu "brzoga ispunjenja" i "mentalne gustoće" odgovaraju proizvodi za zabavu. Kao sladunjavi liker i nešto moćniji alkohol - koji služe za trenutno čovekovo opuštanje, pored kazina, burdelja i kafića - kič ostvaruju onu istu fukciju kao i sijaset neinventivnih vesterna, krimića ili herc-romana, novokomponovane muzike!

U svojim pripovetkama Ivan Goran Kovačić prikazuje male i nesrećne ljude pritisnute siromaštvom, decu svog rodnog Gorskog Kotara. U poznatoj pripoveci Mrak na svijetlim stazama veoma slikovito govori o teškom životu malog siromašnog čoveka, koga vređaju i ismejavaju, i koga ne štiti niko od nemilosrdnosti države i otuđenosti među ljudima.

Engleski filozof i teoretičar društva Herbert Spenser je utemeljivač organicističke varijante u sklopu biologističkog pravca u građanskoj sociologiji. Ovaj pravac u sociologiji je poznat kao evolucionizam, biologizam ili socijalni darvinizam. U delima Studija sociologije i Principi sociologije, po ugledu na vodeće prirodne nauke svog doba, unosi u sociologiju ideju evolucije, organskog razvitka i borbe za opstanak.

Opšte je poznato da je porodica, iz koje potiče glavni junak ovih sećanja, jedna od najstarijih. Stoga nije čudno da je i poreklo njenog imena izgubljeno u tami vremena. Pre mnogo miliona godina, zemlja, koja se danas zove Španija, nemirno je kipela u vrenju stvaranja. Prolazili su vekovi; pojavila se vegetacija; gde ima vegetacije, zakon Prirode određuje da ima i zečeva; gde ima zečeva, Proviđenje je uredilo da ima i pasa. Ništa od ovoga ne izaziva pitanje ili komentar.