Artnit

Belgijski vizuelni umetnik Luk Tajmans je ključna figura generacije evropskih figurativnih slikara koja je stekla reputaciju u vreme kada su mnogi verovali da je medijum izgubio važnost zbog novog digitalnog doba. Autoportret iz 1977. godine je naslikao kao student za 10. izdanje nacionalnog takmičenja Lijn - kleur - volume (Linija, boja, obim) u Belgiji, na kojem je pobedio. Ova slika se danas nalazi u privatnoj kolekciji.

Gotovi smo. Ljudi staju u redove, stalno nemi, sa ćebadima oko ramena, sa kaišem šlema ispod brade, naslonjeni o puške. Posmatram njihova lica zgrčena, bleda, kao produbljena.

Nisu to vojnici: ljudi su to. Nisu pustolovi, ratnici, rođeni za ljudske klanice - kao kasapi ili kao marva. Ispod njihovih uniformi vide se seljaci i radnici. To su civili istrgnuti iz života. Spremni su. Čekaju znak smrti i ubijanja; ali, posmatrajući njihova lica kroz redove bajoneta, vidi se da su to prosto ljudi.

Izbeglica iz carske Rusije, gde je bio oficir u konjičkom puku vojvode Mihaila i u gardi cara Nikolaja, Džon Grejem je 1920. godine stigao u Sjedinjene Američke Države gde je započeo svoju drugu karijeru kao modernističko-figurativni slikar i likovni kritičar. Slika Gvozdeni konj koju je naslikao 1927. godine odražava njegovo interesovanje za nadrealizam. Danas se ova slika nalazi u galeriji Majkl Rozenfeld u Njujorku.

Komanči je bio jedan od najpoznatijih konja u Americi. Veruje se da je bio jedino živo biće koje je američka konjica vratila iz bitke kod Malog Velikog Roga koja se odigrala 25 juna 1876. godine. Ranjen Komanči je poslat u penziju s posebnim počastima, ali pošto su vojska i savezna vlada želeli javnost na svojoj strani dok su ubijali Indijance obilazio je zemlju, predvodio parade i prisustvovao patriotskim okupljanjima. Poživeo je još 15 godina, a njegovi mesni ostaci sahranjeni su s počastima, koža data Prirodnjačkom muzeju Univerziteta u Kanzasu i napunjena. Danas je još uvek izložen u ovom muzeju u staklenoj vitrini, u konjičkom pokrivaču, sa sedlom i dizginama.

Američki ulični fotograf Gari Vinogrend je bio poznat po svom otvorenom prikazivanju američkog života i njegovih socijalnih pitanja sredinom XX veka. Fotografija Fort Vort, Teksas iz 1974. godine je iz njegove poslednje knjige, Stock Photographs: The Fort Worth Fat Stock Show and Rodeo iz 1977. godine, zbirke fotografija koja pokazuje odnos između ljudi i životinja. Danas se ova fotografija nalazi u Muzeju moderne umetnosti u San Francisku.

Cordoba.
Daleka i sama.

Kobila crna, velika luna,
masline u bisagama.
Ako i znam pute, nikad
neću stići u Cordobu.

Indijski kraljevi su obično vozili kočiju na čelu svoje vojske, a vladar kraljevine Paurave u današnjem Pandžabu, kralj Porus je jahao svog omiljenog ratnog slona. Starogrčki istoričari su tvrdili da je kralj Porus bio visok i zato je bilo prikladno da jaše slona, Plutarh je pisao da je bio visok 190,5 santimetara, a Arijan i Diodorije Sikulije da je bio visok 228 santimetara. Kralj Porus i njegov slon su bili vrlo vezani, o čemu svedoči jedna scena iz bitke kod Hidaspa 326. godine pre nove ere, koja je bila konačna prekretnica u osvajanjima Aleksandra Velikog.

Postoje slučajevi kada se ravnoteža istorije oslanja na nadahnuće životinja. Najvećeg škotskog kralja inspirisao je žilavi pauk, a civilizacija drevne Grčke svoj opstanak je dugovala paru borbenih petlova. Rimski istoričar Klaudije Elijan, koji je bio uglavnom upamćen po svojoj knjizi O prirodi životinja, u 17 knjiga, pričama o pticama i drugim životinjama piše kako je borba petlova uticala na moral grčkih vojnika u Maratonskoj bici.

Jedan od osnivača dadaističkog pokreta, potom blizak i nadrealistima nemačko-francuski slikar, vajar i pesnik Hans Arp je bio veoma zainteresovan za suprotnosti. 1953. godine izvajao je skulpturu Ptolomeja nazvanu po grčko-egipatskom matematičaru, astronomu, geografu i astrologu Klaudiju Ptolomeju koji je takođe bio zainteresovan za suprotnosti. Danas se ova skulptura nalazi u Muzeju moderne umetnosti u Njujorku.

Hroničar Abasida saopštava da im je čovek iz pustinje (čiji je glas bio neobično milozvučan ili im se tako učinilo zato što je odudarao od okrutnosti njegove maske) rekao da oni iščekuju znak meseca pokore, ali da on propoveda bolji znak: znak doživotne pokore i sramne smrti. Rekao im je da je on Hakim, Osmanov sin i da je 146. godine od Iseljenja jedan čovek provalio u njegovu kuću, i nakon što se očistio i pomolio, mačem mu odsekao glavu i odneo je na nebo.