U mitologiji se orao smatrao božjom pticom i povezivao se sa vrhovnim božanstvom. To je na primer bog gromovnik Zevs kod starih Grka i Jupiter kod starih Rimljana, kod Feničana bog neba, kod Acteka bog sunca, a kod Vavilonaca uopšteno simbol božanstva.
Orao je bio simbol vladara, plemića i ratnika. Posle pobede nad Persijancima Aleksandar Veliki je preuzeo od njih kult orla. Orao rimskih legija, persijske i egipatske vojske, francuskog Prvog Carstva bio je simbol moći, snage i pobede.
Pojava orla je bila dobar predznak koji nosi sreću i uspeh. Indijanci su ga videli kao simbol velike snage, liderstva i vizije. U širem smislu ima značenje i pravednosti, srčanosti, vere, razboritosti i velikodušnosti. Ove su mu vrline pripisane zbog verovanja da sam obnavlja vlastito perje, a time i svoju mladost, a da polovinu ulovljenog plena uvek prepušta drugim pticama.
U ranom hrišćanstvu orao je viđen kao simbol nade i snage i predstavlja spasenje. U knjizi Otkrovenja se pojavljuje dva puta i oba puta u kontekstu koji sugeriše da je na strani Boga.
Zbog svog izgleda i statusa orao je u heraldici jedan od najstarijih grbovnih likova u mnogim velikim carstvima, od Vavilona do Egipta i Rima. U IX veku je ušao u evropsku heraldiku nakon krunisanja Karla Velikog za rimskog cara. On se nalazi na grbovima mnogih zemalja, počev od Vizantijskog i Austrougarskog carstva, pa do srpskog dvoglavog orla.
