Vila Savoj je izgrađena 30 kilometara od Pariza, na čistini i okružena je gustom šumom. Bila je namenjena porodici brokera osiguravajućeg zavoda, koji je odlučio da živi u Poisiju. Njen dizajn je trebao da omogući vlasniku da se posle napornog rada i gradske vreve odmori u okruženju šume, sunca i svežeg vazduha. Da bi se obezbedio pogled na okolni pejzaž stambene prostorije vile su izdignute nad terenom. Ne postoje konvencionalne glavne ili sporedne fasade i vila je izložena suncu sa svih strana. Takođe, ona sa svih strana podjednako komunicira sa okolinom svojim podužno tretiranim prozorskim otvorima.
Vila Savoj sadrži sve elemente arhitektonskog stila Le Korbizijea: stubove-pilotis, krovnu terasu, kontinuirane prozore, fleksibilnu osnovu i rampu koja povezuje spratove. Ona liči na nisku, četvrtastu kutiju postavljenu na stubove od armiranog betona koji čine sastavni deo građevinskog kostura i dele prozorsku traku koja se pruža duž svake strane kutije. Vila se uzdiže na prostranoj poljani između stabala drveća i delimično se oslanja na stubove (pilotis) koji daju konstrukciji lagan izgled. Široki prozor obavija zgradu kao traka, a ravan krov je zaštićen od vetra i pretvoren u solarijum. Ispod kuće se mogu parkirati automobili.
Ulazni hol vile je kao staklenom opnom odvojen od okoline. U njemu su udvojeni stubovi, spiralno stepenište i rampa. Rampa je jednim delom u unutrašnjosti vile, a drugim u spoljnom prostoru. Uz rampu je stub kvadratne osnove, a duži hodnik daje dubinu i prostornost ulaznom delu. Dnevni boravak-salon sa stubovima koji se ističu na površinama linijsko tretiranih prozora dominira spratom. Poseban akcenat u njemu daje kamin sa dimnjakom koji se stapa sa slobodnom formom solarijuma.
Salon orijentisan ka jugu, je vezan klizećim staklenim platnom sa "visećom" baštom. Na gornje spratove se stiže rampama pod blagim nagibima.
Primenjeni kubistički princip u projektovanju vile Savoj omogućava u svakom preseku preplitanje unutrašnjeg i spoljašnjeg. Njen funkcionalizam je određen namenom za stanovanje, a ne mehaničkom efikasnošću. Međutim, prošlo je mnogo vremena dok ova vila nije priznata kao remek-delo. Za vreme Drugog svetskog rata bila je napuštena i ruinirana, a kasnije služila kao senjak lokalnim seljacima. Izgradnjom puta i proširivanjem škole pretila joj je opasnost od rušenja. Inicijativom Le Korbizijea izbegnuto je rušenje, a 1964. godine postala je spomenik kulture.
