Kad sjedoh ispod oraha, škriljac na njenom krovu i okna na njenim prozorima treperili su na podnevnom suncu. Njenu bijelu haljinu od perkala spazio sam kao bijelu tačku ispod jedne rane breskve u njenom vinogradu. Kao što već pogađate, iako još ništa ne znate, ona je taj Ljiljan u dolu, u kome je rasla Boga radi, ispunjavajući ga mirisom svojih vrlina. Ta dugačka vodena traka što teče pod suncem između dvije zelene obale, ti redovi topola što svojim trperavim čipkama krase ovu dolinu, te hrastove šumice što se između vinograda protežu po pribrežjima koja rijeka sve drukčije zaobljava, i ti zamagljeni vidici što se gube sukobljavajući se, bili su izraz moje beskrajne ljubavi, čiji sam predmet jedva bio nazreo. Ako hoćete da vidite prirodu, lijepu i čednu kao vjerenica, otidite tamo jednog proljećnjeg dana; ako hoćete da ublažite rane svoga srca, što krvare, navratite tamo posljednjih jesenjih dana; s proljeća tamo ljubav razastire krila pod samim nebom; u jesen se sjećamo onih kojih više nema.

Iz romana Ljiljan u dolu