Nakon primanja hrišćanstva pošto nisu imali svoju azbuku, Sloveni su koristili grčku ili latinsku azbuku, u zavisnosti od toga da li su bili bliže vizantijskim ili rimskim kulturnim centrima i graničnim teritorijama. Međutim, ove azbuke su bile nepodesne za jezik Slovena. Naime, slovenski sistem glasova se znatno razlikovao i od grčkog i od latinskog jezika, i zato se grčka ili latinska azbuka nisu mogle primenjivati duže.

Početkom IX veka većina Slovena se našla između dve značajne feudalne države, koje su već imale i organizovanu hrišćansku crkvu, kao bitnog nosioca društvene ideologije. To su bile Vizantija i Franačka imperija, koje su težile da Slovene podvrgnu svojoj vlasti i da im nametnu hrišćanstvo. Vizantija u to vreme nije predstavljala onakvu prodornu silu kakvu je predstavljala Franačka imperija, jer je moć vizantijske države počela postepeno da slabi.

U drugoj polovini IX veka Moravska (u današnjoj Češkoj) se nalazila u vazalnom položaju prema Franačkoj imperiji, a nemačko-latinsko sveštenstvo, koje je imalo duhovnu vlast u zemlji, je bilo njen glavni oslonac. Narodu nerazumljiva latinska knjiga bila je simbol dominacije Germana.

Da bi suzbio uticaj Germana, koji su hrišćanstvo širili na nemačkom jeziku, moravski knez Rastislav zatražio je od Vizantije da mu pošalje učene ljude koji će hrišćanstvo širiti na jeziku Slovena. Vizantijski car se odazvao toj molbi i u Moravsku je poslao dva učena Grka, braću Konstantina (u kaluđerstvu nazvanog Ćirila) i Metodija. Ćirilo i Metodije su znali da je neophodno da izvesne crkvene i verske knjige budu pisane na slovenskom jeziku, kako bi Sloveni trajnije prihvatili hrišćanstvo. Njihova misija je predstavljala početak slovenske pismenosti.