Ideja o ljubavnom zovu koji je izrazila mlada žena uklapala se u Oktavijanova filozofska verovanja, verovanja koja i mi gotovo delimo sa njim.

Uistinu, ništa ne umire, sve uvek postoji; nikakva sila ne može da uništi ono što je jednom postojalo. Svaka radnja, svaka reč, svaki oblik, svaka misao koja padne u sveopšti okean stvari proizvodi u njemu krugove koji se sve više šire sve do granica večnosti. Materijalno postojanje nestaje samo za obične poglede, a duhovi koji se od njega odvajaju naseljavaju beskraj. Paris i dalje otima Jelenu u nekom nepoznatom delu prostora. Kleopatrina galija nadima svoja svilena jedra na azurnim vodama idealnog Kidna. Pojedini strastveni i moćni duhovi su mogli da prizovu naizgled protekle vekove i da ožive osobe koje su za sve bile mrtve. Faustova ljubavnica je bila Tindarova kći, i on ju je odveo u svoj gotički zamak iz dna tajanstvenih ponora Hada. Oktavijan je došao da proživi jedan dan pod vladavinom Tita i da ga voli Arija Marcela, kći Arija Diomedesa, koja u ovom trenutku leži pored njega na antičkom krevetu u jednom gradu koji svi smatraju uništenim.

Iz priče Arija Marcela (zbirka priča Priče o snovima)