Čak ako živi i kao samac, čovjek je prisiljen da se obavije galabijom i odjećom koja skriva njegovo tijelo i tajne, a da bi živio s drugima, prisiljen je da se djelimično obavije zidovima koji skrivaju njegove tajne, u njima su ključevi tajni i htijenja koji ga razdvajaju od drugih i čuvaju njegovu samosvojnost; a porodica, opet, prisiljena je da se obavije kućom veoma debelih zidova, ona takođe ima svoje biće, ličnost i samosvojnost... Isto tako i varoš mora da se obavije imaginarnim zidovima, granicama i ljudima tog kraja, a riječ “varošanin“ i “varošani“ čuva njeno biće od nestanka. Najveću katastrofu, ako je tačno, ili bar približno tačno, ne predstavlja rušenje svih tih unutrašnjih zidova koji ljude okružuju i dijele, nego samo pukotina u svakom od tih zidova, iz koje se može u neku drugu pukotinu prenositi sve ono što je unutar zida, i tad će nastati takav haos koji je, bez sumnje, strašniji i užasniji od kijametskog dana.
Iz pripovetke Šejh-baba
