Godine 1913. francuski pisac Gijom Apoliner priređuje izložbu, na kojoj je zastupljeno trideset dela Đorđa de Kirika, a u eseju o njemu ističe da se radi o nečem novom - o metafizičkom slikarstvu. Ovom izložbom je skrenuo pažnju javnosti, a umetnički časopisi i dnevni listovi počinju da slave mitološki, a istovremeno moderan pogled Đorđa de Kirika.

Za Đorđa de Kirika umetnost ne predstavlja i ne interpretira stvarnost, već stvara jednu drugu metafizičku stvarnost, koja otkriva enigme stvarnosti koja nas okružuje. Sam De Kiriko je jednom prilikom rekao da: "Svaka stvar ima dva aspekta: jedan opštepoznati koji opažamo gotovo uvek i koji ljudi uopšte opažaju, i drugi, spektralni ili metafizički, koji opažaju samo retki pojedinci u trenucima vidovitosti ili metafizičke apstrakcije." Da bi postigao takve trenutke, De Kiriko je na svojim slikama stvorio ikonografiju koja se sastoji od tri tematska kruga. Prvom pripadaju opusteli renesansni gradovi u kojima se pomoću geometrijske šeme i specifične perspektive ostvaruje plastična, misteriozna i melanholična atmosfera. Druga tematska celina je posvećena krojačkim lutkama i figuri manikina, čoveku bez očiju i lica, "bizarnog tela, tužnog kao neka mašina", koji je smešten u magijskom prostoru. Ovi motivi predstavljaju simbole savremenog čoveka, a za motiv krojačke lutke ga je nadahnuo "čovek bez lica", lik iz drame njegovog brata, književnika i slikara Alberta Savinija. Treća tema, slika u slici je bila podjednako zanimljiva romantičarima u XIX veku, kao i nadrealistima tridesetih godina XX veka. To su najčešće metafizički enterijeri u kojima razlika i suprotnost između "slike u slici" i same slike ili između enterijera i pogleda kroz prozor označava dve vrste realnosti koje jedna drugu dovode u pitanje. U prikazima enterijera prisutni su predmeti, koji su izmešteni iz svog prirodnog ili očekivanog konteksta, čime se postiže efekat nadrealnog.

Metafizičko slikarstvo Đorđa de Kirika sadrži sve ono što je uznemirujuće i magično u umetnosti XX veka. Na svojim slikama insistira na neobičnosti, iznenađenju, šoku koji se naziru ispod naizgled mirne površine. Slike se sastoje od realno naslikanih predmeta u čudnim, neobjašnjivim odnosima i u njima se izražavaju njegovi lični, emotivni, iracionalni doživljaji tih realnih prizora.