Linč je svestan ograničenja koja je njegovom načinu rada nametnuo televizijski medij. Zanimljivo je da se to pre svega odnosi na kvalitet zvuka i slike (ili njegov nedostatak), na teškoće u vezi s direktnim obraćanjem publici kroz medij kojim dominiraju "razbijači snova" (reklame) i na nestalan programski raspored.

Neki komentatori su na partnerstvo između Linča i Frosta gledali kao na krajnje jednostavnu stvar: jedan od njih ima ekskluzivna prava na "uvrnutost", dok je drugi tu da bi obezbedio uslove rada koji su neophodni za nastavak i produkciju serije. Ali, to zapažanje ignoriše prilično ekscentričan doprinos Marka Frosta serijama kao što je Hill Street Blues, kao i činjenicu da je to partnerstvo već bilo proizvelo jedan bizarni, duži scenario, pod naslovom Mehur od pljuvačke (One Saliva Bubble). Robert Engels, koscenarista Tvin Piksa (serije i filma) i Frostov i Linčov prijatelj, ukratko opisuje radnju: "Reč je o električnom mehuru iz kompjutera koji eksplodira nad gradom i menja karaktere ljudi - kao kod one petorice stočara koji iznenada pomisle da su kineski gimnastičari. Sumanuto!"

Ironično, forma sapunske TV opere pružila je Linču šansu za povratak produženom snu. Priča u nastavcima - dugometražna pilot-epizoda i još dvadeset i devet epizoda - omogućila je Linču da potone u svoj svet na način sličan onom iz Glave za brisanje. To je za posledicu imalo da je stisak tog sveta kod njega nadživeo lojalnost TV mreže i publike: on je kasnije morao da se vrati gradiću i njegovim likovima, da bi napravio film Tvin Piks: Vatro, hodaj sa mnom.

Iz knjige Linč o Linču