U delu Božja država Sveti Avgustin daje hrišćansku sintezu svetsko-istorijskih procesa i pokazuje da je ona povezana sa Božjim planovima i namerama. Njegova postavka da je tok istorije čovečanstva unapred određen voljom Božjom se u literaturi obično smatra prvom koncepcijom filozofije istorije.

Sveti Avgustin smatra da čovečanstvo sa svojom istorijom stoji u jedinstvu sa Božjom istorijom, ali u odvojenim sferama, a da se to manifestuje kao borba dve države (grada): zemaljske (civitas terena), u kojoj su samoljubivi, zli i grešni ljudi, i Božja (civitas Dei), koja okuplja oko hrišćanske crkve manji deo čovečanstva, koji zaslužuje svojim moralnim i religijskim ponašanjem Božje milosrđe i spas. Pretpostavka pripadnosti Božjoj državi koja se zasniva na Božjoj ljubavi je pokornost pred Bogom i crkvom. Ova država, koja je apslutno dobro bori se sa zemaljskom koja je apsolutno zlo i na kraju pobeđuje. Konačnom pobedom dobra uspostavlja se Božje carstvo na zemlji.

Tеоloško, odnosno biblijsko poimanje istorije ima svoj početak i kraj, koji po Svetom Avgustinu određuju dva događaja, a to su prvobitni greh Adama i Eve i Strašni sud, a sve što treba da se dogodi u tom međuperiodu služi realizaciji iskonskog Božjeg plana. On daje periodizaciju istorije zemaljskih država i postavlja je u analogiji sa šest dana stvaranja, šest sfera razvitka ljudskog života i šest epoha, kako ih navodi Stari zavet. Prva obuhvata period od Adama do potopa, druga od Noja do Avrama, treća od Avrama do Davida, četvrta od Davida do vavilonskog ropstva, peta od vavilonskog ropstva do Hrista, a šesta počinje Hristom, a završiće se Strašnim sudom kao krajem istorije. Građani Božje države biće tada blaženi, a zemaljske države biće predate večnim mukama.