Mišel Fuko moć shvata kao kompleksan fenomen, koji moramo razumeti kao "kapilarnu" i da je moramo analizirati na njenim krajnjim tačkama. Za njega moć nije nešto što se stiče, otima ili deli, što se može držati ili predati, nije svojina jedne klase ili jednog roda nad drugim. Moć nije otelovljena u državi ili bilo kojoj pojedinačnoj instituciji, već se uopšteno vrši kroz "mrežoliku organizaciju", a pojedinci "kruže između njenih niti". Ona je inherentna svim društvenim odnosima i oslanja se na neizbežnu neravnotežu u svim ovim odnosima.
Moć dolazi iz samog društvenog života, cirkuliše kroz društvo i vrši se putem mreže kojom su svi obuhvaćeni. Mišel Fuko kaže: "Moć je svuda; to ne znači da ona sve obuhvata, već da odasvud dolazi." Zato se pretpostavlja da brojni odnosi snaga koji se oblikuju i deluju u aparatima proizvodnje, institucijama, porodicama, malim grupama postaju osnova velikim učincima rascepa koji zahvataju celo društvo.
Odnosi moći nisu odvojeni od drugih odnosa, već se sadrže u njima. Oni su imanentni drugim tipovima odnosa, kao što su na primer ekonomski ili saznajni odnosi. Ovi odnosi, sa jedne strane predstavljaju neposredne posledice podela, nejednakosti i neravnoteža koje tu nastaju, a sa druge strane su unutrašnji uslovi tih diferencijacija. Odnosi moći su istovremeno i intencionalni i nesubjektivni. Svaka moć se proizvodi na osnovu niza težnji i ciljeva, ali ne proizilazi iz izbora ili odluke pojedinačnog subjekta. Racionalnost moći je racionalnost taktika, a ne posledica potpune kontrole onih koji donose odluke nad celinom mreže moći.
Moć je povezana sa otporom, koji nije u spoljašnjem položaju prema odnosima moći. Tačke otpora postoje svuda u mreži moći i u odnosima moći i one igraju ulogu protivnika, mete, oslonca, proboja u neki zahvat. Otpori mogu da budu mogući, nužni, neverovatni, spontani, divlji, usamljeni, usklađeni, podmukli, nasilni, nepomirljivi, spremni na pogodbu, koristoljubivi, društveni, ali se uobličavaju retko u velike binarne podele i korenite društvene lomove.
