Prvi podaci o korišćenju meda javljaju se u sumerskim i vavilonskim tekstovima pisanim klinastim pismom. Najstariji prikazi sakupljanja meda su stari oko 10 000 godina, a pronađeni na pećinskim crtežima u istočnoj Španiji.

Stari Egipćani i Asirci su među prvima gajili medonosne pčele. Sigurni podaci o pčelarstvu potiču iz Egipta, od pre oko 4500 godina. Za stare Egipćane, med je bio suza boga Ra i prikazivan je na mnogim zidnim slikama. On je bio deo svih verskih prinosa faraonima, jedno od sredstava za balzamovanje, a tokom društvenih događaja se među bogatima često služio medeni kolač. Stari Egipćani su koristili med za lečenje rana, stomačnih tegoba i kozmetiku, pripremali medeni hleb, pivo i vino sa medom. Više od 500 do 900 medicinskih recepata zasnovano je na medu. Zbog svoje boje i vrednosti, često se upoređivao sa "tečnim zlatom" i nije mogao da ga svako priušti. Sluge i seljaci su kažnjavani sa nekoliko udaraca bičem po leđima ako su "uhvaćeni" da ga jedu.

U grčkoj mitologiji med je napitak bogova Olimpa, simbol znanja, učenja i mudrosti, hrana za izabrane. Med je u obliku slatkih kolača, medenjaka prinošen kao dar bogovima, a u Ilijadi je ponuda mrtvima. Grčka tradicija tvrdi da Pitagora celog života nije jeo ništa osim meda. Aristotel je govorio da je med "rosa prečišćena od duge i zvezda".

Rimljani su koristili med za hranu i piće, u kozmetici i kao poklon za svoje bogove. Vojnici su ga upotrebljavali kao antiseptik za lečenje rana. Julije Cezar je navodno prihvatio med kao vrstu valute koja je korišćena za plaćanje poreza umesto zlata.

Prema legendi Hanibal je dao svojim vojnicima med i sirće nakon što su prešli Alpe na slonovima. Kao glavni izvor energije, Vikinzi su nosili med na svojim dugim plovećim putovanjima i služio im je za održavanje voća i ribe svežim.

Spisi iz 2000. godine pre nove ere ukazuju da je u drevnoj Kini med imao značajnu upotrebu. Prema kineskoj medicini, med deluje prema principima elementa Zemlje, ulazeći u pluća, slezinu i debelo crevo.