Ali dugo pre nego što su kalupi korišćeni da održe sličnost sa mrtvima, postojale su maske za sahrane. One su nađene izrađene u zlatu, srebru, bronzi i terakoti, od Mesopotamije do Fenikije i Engleske, u dolini Dunava i na Krimu. Ideja je svugde ista: očuvanje umrle osobe. Značaj i značenje očuvanja razlikuje se od kulture do kulture. U regiji Minusinsk (kultura Taštik) gipsane maske su sačinjene da očuvaju individualnost mrtvog čoveka, uporedo sa njegovom duhovnom supstancijom (izvedenom od predaka), koja se zadržavala u njegovim kostima i pepelu.

Neke maske mrtvih su u stvari bile dopuna mumifikaciji i kasnije su postale zamena za nju. Ispred kovčega u kojem je telo mumificirano ili na kovčeg drevni Peruanci su smeštali grubu drvenu sliku, sačinjenu dok je čovek još bio živ, i obično su je bojili i ukrašavali ljudskom kosom ili šeširom. U Melaneziji sama lobanja je služila kao maska tokom svetih plesova. Očito, u tom slučaju, više se nije postavljalo pitanje pravljenja maske mrtvog, portreta ili predstavljanja smrti. Sama lobanja je predstavljala umrlog i očuvavala bit. Bliže ideji maski portreta bile su etrurske urne za sahranjivanje u obliku ljudskog lica, varijante antropomorfne urne. To je bio pokušaj da se očuva identitet ljudskog pepela ili, tačnije, da se poveže sa licem koje se prikazivalo njegovim drugovima za života.

Iz eseja Maske: mitsko i ritualno poreklo