Jedan od najstarijih evropskih gradova neprekinutog kontinuiteta toliko je puta menjao ne samo gospodare i civilizacije već i stanovništvo, da su gotovo uvek većina njegovih žitelja bili došljaci, provincijalci. Tako je to bilo i sa keltsko-rimskim Singidunumom panonskog limesa, i despotovim prestonim Beogradom, i mađarskim Hunjadijevim i Korvinovim Nandor-Fehervarom, i Belgradčikom Sulejmana Veličanstvenog, i princ Eugenovim Grihiš Vajsenburgom. Kada su 1806. Čarapić i Karađorđe oteli Beograd, razjurili su Turke, Muslimane, Arbanase, da već 1813. povratak Osmanlija dočeka u prazmom gradu samo jedan čovek, pusti (ludi) Nastas sa svojim kerovima, pusti Nastas koga smo docnije pretvorili u "pustu Nastu". Tako se Alba Greka vekovima prazni i puni novim stanovništvom.
I mene je u Beograd bacio talas jednoga rata, okupacije i izbeglištva. Proveo sam svoj vek u njemu, ali sam kao i većina njegovog današnjeg stanovništva poreklom provincijalac.
Iz knjige Autobiografija - o drugima
