Santorini je ostrvo vulkanskog porekla, jedno od najvećih u Egejskom moru. Pripada ostrvskoj grupi Kiklade u južnom delu Egejskog mora. Površina ostrva je 96 km², dužina 18 km, a širina je između 2 i 6 km.

Ostrvo Santorini je nastalo usled vulkanske aktivnosti još u praistoriji. Svoj oblik polumeseca dobilo je prilikom erupcije vulkana pre 3500 godina, u kasnom bronzanom dobu, kada je nestao središnji deo nekada okruglog ostrva. Ogromna erupcija užarene lave i pepela uništila je praistorijska naselja na ovom području i uzrokovala nestanak Minojske civilizacije, jedne od najnaprednijih civilizacija tog doba. Ovaj događaj je stvorio legendu o izgubljenom ostrvu Atlantida. Nekadašnje dno vulkana je sada zaliv u okviru ostrva. Vulkan je i dalje aktivan, a njegova najmlađa lava datira od pre samo 60 godina.

Istoričari navode da je prvi naziv ostrva Santorini bio Strongyle, što znači okrugli, a da je kasnije dobio naziv Kalliste, što znači najlepši. Svoje današnje ime, Santorini, dobio je 1207. godine kada su ga osvojili Mlečani, po crkvi posvećenoj Svetoj Irini u selu Perissa. U doba otomanske vladavine bilo je poznato i kao Santurin i Santoron. Zvanični naziv ostrva od XIX veka je Thira, ali je ipak opstao i naziv Santorini.

Ostrvom Santorini su vladali stari Grci, zatim Egipćani, Rimljani, Vizantijci, Mlečani, a u XVI veku su ga osvojili Turci. U toku Grčkog rata za nezavisnost početkom XIX veka ponovo pripada Grčkoj.

O Santoriniju postoje brojne legende. Jedna od najstarijih govori da se na njemu rodio grčki bog vetra Eol. Veoma rasprostranjena legenda kaže da je mitska Atlantida iz poznate Platonove parabole. Po jednoj legendi na ostrvu ima više vina nego vode, više magaraca nego ljudi i više crkava nego kuća. Romantici Santorinija doprinosi legenda koja kaže: Ko se ovde spoji, nikada se neće rastaviti.

Santorini odlikuje specifična arhitektura. Kuće su okrečeno u belo, i građene u tipičnom kikladskom stilu. Uticaj neoklasicizma je posebno vidljiv na crkvama i javnim zgradama.

Na Santoriniju ima više od 300 crkava, koje su uglavnom bele, odišu mirom i svežinom. Najpoznatije crkve su:

Panagia Episkopi, sa belom fasadom i mermernom kupolom sa voštanom dekoracijom koju je osnovao vizantijski osvajač Aleksijus I Komnenus. Freske u crkvi potiču iz XI veka.

Pravoslavna crkva Metropolitan, sa koje se pogled pruža ka vulkanu i moru. Prvobitna crkva na ovom mestu je bila izgrađena 1827. godine, ali je uništena u zemljotresu. Rekonstruisana je 1956. godine, a freske u crkvi je radio lokalni umetnik Kristoforos Asimis.

U katoličkoj četvrti u centru Fire su katolička katedrala posvećena Jovanu Krstitelju, koja je rekonstruisana 1956. godine zbog oštećenja u zemljotresu i katolička crkva preobraćenja Rozaria, u tipičnom stilu arhitekture Santorinija, ali sa vidljivim baroknim uticajima.

Na planini iznad sela Pirgos nalazi se Manastir Proroka Ilije osnovan početkom XVIII veka koji sadrži mnoge vrednosti, kao što su drvene rezbarije, stare knjige i rukopisi, kao i bogat etnografski materijal.

Između mesta Firostefani i Imerovigli nalazi se manastir iz 1651. godine, koji je posvećen svecima Pantelejmonu, Zoodohosu Pigi i Nikoli. U njemu se nalazi veoma vredna ikona Svetog Nikole.