Biografije su nastale po uzoru na hagiografije u kojima su opisivani životi apostola, svetaca i mučenika za hrišćanstvo sa mnogo fantastičnih i legendarnih elemenata. One najčešće nisu pisane da bi pružile istorijsku sliku ličnosti, već su je izdvajale od njene sredine i davale joj svetačke osobine. U njima ima mnogo legendarnih elemenata koji zatamnjuju istorijsku istinu, ali se unosi i niz realnih događaja i činjenica, mada često nedovoljno jasno.

Uvod biografija je najčešće bogoslovski. Zatim dolazi izlaganje života ličnosti o kojoj se piše. Priča o životu je protkana i proširena raznim umecima bogoslovskog i retorsko-panegiričnog karaktera. Kraj biografije je obično neka vrsta pohvale u kojoj se naglašavaju sve vrline ličnosti. Na kraju, i to dosta često, nalazi se i pričanje o čudesima koja ta ličnost čini.

U nekim biografijama se kroz bogoslovske elemente probija živo književno pričanje ili iskreno osećanje. Na primer, u biografiji o Stefanu Nemanji, koju je napisao Sava Nemanjić, ima iskrenih lirskih mesta u opisu Nemanjine bolesti i smrti. Pravih književnih elemenata ima i u biografiji o Svetom Savi koju je napisao Teodosije.

U biografijama se dosta jasno razlikuju dve vrste stila: prosto, jednostavno i neposredno kazivanje kod jednih, i komplikovano, retorsko, patetično po ugledu na vizantijski stilski manir toga vremena, kod drugih.

Bilo je više pisaca biografija ili žitija; ipak najpoznatiji su: Sveti Sava, Stefan Prvovenčani, Domentijan, Teodosije (svi u XII veku), arhiepiskop Danilo i njegovi nastavljači (u XIV veku), Grigorije Camblak i Konstantin Filozof (u XV veku), patrijarh Pajsije (u XVII veku).