Predstavnici klasicizma su bili uvereni da su pesnici i pisci antičke Grčke i Rima našli, i u svojim delima ostvarili, pravila poetike koja važe za sva vremena, za sve prostore i sve društvene sredine dakle - koja su večna, trajna, nepromenjiva i sveopšta. Antički pesnici i pisci, Homer, Eshil, Sofokle, Horacije, Vergilije, postaju vrhovni uzori. U književnom stvaralaštvu se posebno cene: tačnost, disciplina, red, poštovanje antičkih pravila u metrici, jasnoća književnog jezika.
Klasicisti su na antičkim uzorima izgradili lik "junaka" svojih dela. Njihovog "junaka" najčešće karakteriše samo jedna vrsta karakternih osobina. Da bi se predstavio kao postojan karakter, njihov "junak" je često prikazan veoma statično: ili je samo besprimerno hrabar, krajnje nesebičan, uvek velikodušan i nepokolebljivo siguran u sebe, u svoje ideale, ili je samo kukavica, sebičnjak, tvrdica, kolebljivac ili licemer. Da bi se naglasio sukob u dramska dela se uvode "junaci" snažnih karaktera, koje strasti dovode u sukob sa idejom o dužnosti.
Klasicizam kao pravac u književnosti karakterišu moralistički stav, didaktičko shvatanje umetnikove misije u životu i društvu, neprihvatanje i odbijanje novina, i zahtev da književno delo mora biti do kraja jasno, razgovetno, sasvim dorečeno, racionalno.
Klasicizam se proslavio velikim brojem poznatih književnih imena. To su u francuskoj književnosti: Kornej, Rasin, Molijer i teoretičar klasicizma i tvorac njegove poetike Boalo; u ruskoj književnosti: Lomonosov, Sumarokov, Fonvizin i Deržavin; u engleskoj književnosti: Drajden, Pop i teoretičar Džonson; u nemačkoj književnosti: Gete i Šiler, mada ova dva pisca ne u svom celokupnom stvaralaštvu; u srpskoj književnosti: Lukijan Mušicki.
