Narodne junačke pesme su veoma stare. Srpski narod, njegovi pevači, guslari, spevali su mnoštvo junačkih epskih pesama, najčešće o herojskim podvizima, istorijskim događajima i ličnostima.

U doba kada je živeo i radio Vuk Stefanović Karadžić junačke pesme su se najviše pevale, kako on kaže "po Bosni i po Ercegovini i po Crnoj Gori i po južnim brdovitim krajevima Srbije". Godine 1824. Vuk piše: "Po tim mjestima i današnji dan gotovo u svakoj kući imaju po jedne gusle, a po jedne osobito na stanu kod čobana; i teško je naći čoveka da ne zna guđeti, a mnoge i žene i đevojke znadu. Po donjim krajevima Srbije (oko Save i oko Dunava) već su rjeđe gusle po kućama, no opet mislim da bi se u svakom selu (osobito s lijeve strane Morave) po jedne mogle naći. U Srijemu pak i u Bačkoj i u Banatu gusle se danas mogu viđeti samo u slijepaca (pa i oni moraju učiti u nji udarati, i mnogi ne pjevaju pesama, nego samo bogorade uza nji), a drugi bi se ljudi vrlo stidili slepačke gusle u svojoj kući objesiti; i tako po tim mjestima junačke (ili, kao što se tuda već zovu, slepačke) pjesme niko drugi i ne pjeva osim slijepaca i, po Bačkoj, đekoji žena (koje bez gusala pjevaju)."

Vuk Stefanović Karadžić je započeo sistematski rad na beleženju i objavljivanju narodnih junačkih pesama. 1814. i 1815. godine objavio je manji broj junačkih pesama, uz ženske. Drugo izdanje njegovih Srpskih narodnih pjesama izašlo je u četiri knjige, od 1824. do 1833. godine u Lajpcigu i Beču, treće u Beču od 1841. do 1866. godine u šest knjiga, a četvrto od 1887. do 1902. godine u devet knjiga, od kojih samo prva i peta sadrže ženske pesme.