Mina Karadžić je bila senzibilna ličnost, veoma obrazovana i kreativna. Bavila se pisanjem i prevođenjem narodnih pesama i pripovedaka na nemački jezik, lako je učila i mnogo čitala. Mina je od detinjstva imala učitelje jezika, muzike i slikarstva. Pisanoj umetnosti se posvetila već sa petnaest godina, pišući pesme i sastave, i prevodeći srpske narodne umotvorine na nemački jezik. Iz pera biografa Vuka Karadžića ostalo je zabeleženo: "Celo Minino obrazovanje bilo je za veliku gospođu, a ne za običnu, građansku domaćicu..."
Velika ljubav Mine Karadžić bilo je slikarstvo. Slikarstvo je učila kod belvederskog kapelana Jozefa Pfajfera, a kasnije nastavlja sa usavršavanjem u ateljeu poznatog slikara Fridriha Silhera. Putujući sa ocem posetila je galerije u Veneciji, Berlinu, Milanu, Drezdenu. Minini snovi o daljem usavršavanju u slikarstvu nisu se ostvarili, zato što je izostala ruska stipendija koja bi joj to omogućila.
Mina Karadžić je kao slikarka već u mladosti stekla slavu. Posle Katarine Ivanović, Mina je druga žena-slikar poznata u istoriji srpske likovne umetnosti.
U početku u klasicističkom, zatim u romantičarskom maniru Mina Karadžić je naslikala oko 50 ulja na platnu, uglavnom portrete. U njenom slikarskom opusu su i akvareli i crteži. Najčešći motivi na njenim slikama su bili likovi roditelja, rođaka, prijatelja. Poznati portreti su: Autoportret, Crnogorac sa kapom, Mladi Crnogorac, Devojka sa vinovom lozom, Portret brata Dimitrija. Njena Devojka sa vinovom lozom je jedan od najlepših ženskih portreta u srpskom romantizmu. Bila je inspirisana i legendarnim Markom Kraljevićem, koga je naslikala u dve verzije - Marko Kraljević sa topuzom i Marko Kraljević sa šestopercem. Uradila je nekoliko portreta u ulju, poznatog srpskog pesnika Branka Radičevića. Branko, koji nikada nije javno priznao svoju ljubav prema njoj, već bolestan, sve svoje stvari poslao je Đuri Daničiću, a kao jedinu uspomenu zadržao je Minin portret. Ostala su sačuvana i dva crteža-portreta njenog oca Vuka Karadžića.
Istoričari umetnosti su ocenili da je razvoj Mine Karadžić u slikarstvu išao linijom sazrevanja. Ali nije sazrela. Porodične tragedije i brojne nedaće uticale su da zauvek ostavi slikarstvo, svoju veliku ljubav.
Poslednje godine života Mina Karadžić je provela povučena i sama. Živela je u sećanjima na nekadašnju sreću u očevom domu, u suzama za sinom, mužem, roditeljima, braćom i sestrama, i nekim davnim ljubavima. Umrla je 1894. godine u Beču. Sahranjena je po sopstvenoj želji u porodičnoj grobnici Vukomanovića u selu Savincu kod Gornjeg Milanovca, uz muža i sina čiji su posmrtni ostaci tu preneti iz Rusije. Sa njom se ugasila loza Vuka Stefanovića Karadžića.
