U prvom planu slike Planinski pejzaž sa dugom nalazi se sam slikar, Kaspar David Fridrih predstavljen kao putnik, koji odmara nakon pešačenja kroz pustinju da bi meditirao na ovom izuzetno prolaznom prizoru. Njegov šešir kao da je uklonjen iz pijeteta, a njegov pogled je usmeren na pozadinu, gde se otvara crni ponor. U tim dubinama može da se ugleda nekoliko planina iznad predela. Iznad pejzaža oblikuje se duga u svetlu koje se smanjuje.

U umetničkom stvaralaštvu Kaspara Davida Fridriha, slike sa oštrim kontrastom između prvog plana i pozadine su česte, a odvajanje simboliše duhovne i fizičke ravni postojanja. Tako i na slici Planinski pejzaž sa dugom, u prvom planu sunce osvetljava lišće i odeću putnika i u kontrastu je sa tamom noći koja popunjava ostatak slike. Pod tamnijim nebom, udaljena planina i njen vrh koji se uzdiže na gore kao simbol spasenja i povlači se od pogleda u mračnu siluetu, kao da sugeriše kako su zemaljske stvari kratkotrajne iluzije koje prolaze i nestaju na kraju životnog puta. Suprotnosti dana i noći, i duha i materije ujedinjuje duga, koja je po predanju o Nojevoj barci simbolisala zavet između Boga i čovečanstva. Kaspar David Fridrih se tako prikazuje u trenutku otkrovenja, kada je Božja poruka saopštena od onoga što su on i drugi romantičari poštovali kao knjigu prirode. Uzeto u biblijskom smislu, kao Božji znak Noji posle potopa, duga je obećanje o budućnosti duhovnog spasenja. Duga ima i druge alegorijske implikacije kao odraz svetlosti sunca.