Ticijan Večeli ne slika na svojim portretima samo fizičku spoljašnjost. Njegovi portreti poseduju snagu ličnosti i psihološke karakteristike modela, ali i obeležja socijalnog ranga, kulturnu i političku poziciju modela.
Među portretima Ticijana poznat je portret Sulejmana Veličanstvenog. Sulejman Veličanstveni je bio deseti sultan Otomanske imperije koji je vladao između 1520. i 1566. godine. On je bio vešt vojni strateg, veliki zakonodavac, prefinjeni pesnik. Zbog velike reforme zakona u muslimanskoj tradiciji je ostao upamćen kao Kanuni (Zakonodavac), dok je u Evropi bio poznat kao Veliki Turčin. Nasledio je imperiju u usponu koju je tokom svoje vladavine proširio na tri kontinenta. Otomanska imperija se na kraju njegove vladavine prostirala od Mađarske do Iraka i od Jemena do ruskih stepa na istoku Kaspijskog mora.
Portret Sulejmana Veličanstvenog i danas privlači pažnju i jedini je sačuvan iz serije kopija originalnog rada Ticijana. Postoje podaci u istorijskim dokumentima o četiri portreta Sulejmana Veličanstvenog koje je naslikao Ticijan. Prvi je bio portret koji je urađen za Federika Gonzaga, vojvodu od Mantove 1538. godine. Izrada portreta je bila usporena zbog nedostatka modela. Venecijanac Markantio Mota je posedovao sliku Sulejmana Veličanstvenog, ali je odbio da je pozajmi, tako da je vojvoda morao da čeka dok Ticijan ne nađe medalju sa slikom ili nešto slično da bi naslikao portret. Veruje se da je to jedini sačuvani portret. Drugi portret se pominje kasnije, 1569. godine u pismu venecijanskog biskupa kardinalu, u kojem on piše da je poslao malu sliku Ticijanovog portreta Turčina. Treći portret pominje Đorđo Vazari i kaže da ga je video na dvoru vojvode od Urbina. Jedan vek kasnije, 1648. godine Ridolfi pominje portret koji je video među Ticijanovim portretima slavnih ljudi, ali ne pominje vlasnika.
Portreti Sulejmana Veličanstvenog koji se pripisuju Ticijanu ili njegovim sledbenicima, u osnovi ukazuju na veliki stepen slaganja koji sugeriše da su zasnovani na istom izvoru. Ticijan je često radio portrete sa svojim pomoćnicima. Zato i postojanje više portreta može da ukaže i na mogućnost da su bili uključeni i drugi slikari u slikanje portreta.
Mada Sulejman Veličanstveni nije imao predrasuda prema portretisanju, on nikada nije naručio portrete od evropskih umetnika, niti pozirao. Inspiracija za njegov portret je mogla da bude medalja sa njegovom slikom, ali takođe i raniji portreti članova otomanskog dvora, kao što je portret Mehmeda II iz 1480. godine koji se danas nalazi u Nacionalnoj galeriji u Londonu.
Portret Sulejmana Veličanstvenog je delo koje ima veliki istorijski značaj i to ne samo zbog njegovog povezivanja sa Ticijanovim slikarstvom, već i zbog toga što ukazuje i na kulturne i političke odnose između Venecije i Istoka. Danas se ovaj portret nalazi u Umetničko-istorijskom muzeju u Beču.
Portret Sulejmana Veličanstvenog ima sve odlike Ticijanovog slikarstva. Ticijan slika ne samo fizičku sličnost sa modelom, već prikazuje i psihološke karakteristike, status i moć Sulejmana Veličanstvenog. Odeća i turban, po čijem sjaju je bio poznat na Zapadu, naslikani su veoma detaljno i koloristički živopisno. Pozadina je tamna tako da se u njoj posebno naglašava veličina i značaj ovog vladara.
Poznata je slika Fransoa I i Sulejman Veličanstveni koju je naslikao Ticijan oko 1539. godine. Oba vladara su odvojeno naslikana. Oni se nikada nisu sreli. Prikazano je uspostavljanje francusko-turske alijanse 1536. godine između Fransoa I i sultana Otomanske imperije, Sulejmana Veličanstvenog. To je izazvalo skandal u hrišćanskom svetu. Ova alijansa trajala je dok je služila ciljevima obe strane. Na ovoj slici Fransoa I se nalazi na levoj, a Sulejman na desnoj strani. Pozadina slike je tamna i tako su istaknuti likovi ovih vladara sa njihovim psihološkim karakteristikama i statusom. Njihova odeća je naslikana koloristički veoma živopisno i ukazuje na kulturne razlike ove dve države. Ali, ovde je prikazano i nešto više, istorijske činjenice o odnosima između Francuske i Otomanske imperije u to doba.
