Na slici Velika Odaliska Žan Ogist Dominik Engr prikazuje odalisku, ili konkubinu, robinju u haremu. Ona leži naga na divanu, i prikazani su samo leđa i deo jedne dojke. Ali, ako se pažljivo pogleda njeno lice, čini se da je odsutna. Engr stvara skrivenu erotiku naglašavanjem raskošnog egzotičnog konteksta. Lepeza u obliku pauna, turban, veliki biseri, nargile, kao i naslov slike - sve se odnosi na francusku koncepciju Orijenta.

Engrova jedinstvena kombinacija boja i osvetljenja stvara neobičnu, egzotičnu atmosferu protkanu senzualnošću.

Engrovi savremenici smatrali su da slikom Velika odaliska Engr želi da napravi predah od neoklasicizma, što ukazuje njegov prelaz ka egzotičnom romantizmu na slici. Ovaj eklektičan miks stilova, koji kombinuje klasičnu formu sa romantičnom temom, doživeo je oštre kritike kada je slika prvi put izložena na Pariskom salonu 1819. godine. Likovni kritičari su smatrali sliku svojevrsnom pobunom protiv savremenog stila forme i sadržaja. Jedan likovni kritičar je primetio da slika nema "ni kosti, ni mišiće, ni krv, ni život, ni reljef, zaista ništa da konstituiše imitaciju". Engr je bio kritikovan zbog ove slike sve do sredine 1820. godine.

Slika Velika Odaliska je posebno zapažena po izduženim proporcijama i nedostatku anatomskog realizma. Polazeći od početne kritike slike smatralo se da je figura Velike Odaliske naslikana sa "dva ili tri pršljena više". Likovni kritičari su tada verovali da je izduženje greška koju je napravio Engr na slici. Novije studije, međutim pokazuju da je izduženje namerna distorzija. Druga interpretacija ove slike ukazuje da je obaveza nekih odaliski bila samo da zadovolje telesna zadovoljstva sultana, a ovo izduženje njene karlice može biti simbolična distorzija. Iako Velika Odaliska može predstavljati nežnu žensku lepotu, njen pogled istovremeno dosta skriva, ili jednostavno ne odaje nikakva osećanja. Pored toga, udaljenost između njenog pogleda i njenog karličnog regiona može biti fizičko predstavljanje dubine misli i kompleksnih ženskih emocija.