Artnit

Milovan Glišić sa naročitom ljubavlju opisuje srpsko selo, pokazujući isto toliko simpatije za seljake koliko nije krio antipatije za varoške birokrate i zelenaše. On često prikazuje seljaka u njegovoj sredini, u njegovim karakternim osobinama, u odnosu na grad i na seosku inteligenciju. Kao socijalni, kritički realista, nastojao je da pruži umetnički uverljivu sliku stvarnosti srpskog sela druge polovine XIX veka sredstvima humora i satire.

U obradi narodnih predanja Milovan Glišić uvek uspeva da izbegne iskazivanje sopstvenog suda. On priča nepristrasno, odmereno, nezainteresovano, kao da iznosi gole činjenice. Reklo bi se: sve je to tako, i drugačije, niti je bilo, niti može biti. Ovaj elemenat Glišićevih pripovedaka najduže ostaje u sećanju.

Prva brazda Milovana Glišića, jedna od najboljih pripovedaka u srpskoj književnosti, prvi put je objavljena 1885. godine u beogradskom časopisu Domaćica. To je prolećna poema selu i zemlji, dirljiva suza radosnica kojom seljanka Miona propraća prvu brazdu što ju je zaorao njen nejaki sin Ognjan. Prva brazda, koju je uzorao Ognjan, postaje uzbudljiv dokaz da je stasao domaćin, da je pobeđeno razdoblje odricanja i strepnje, da je život otvorio široka i svetla vrata sreće.

Glava šećera, objavljena 1875. godine u časopisu Otadžbina je najbolja pripovetka Milovana Glišića. Motiv za pripovetku pisac je našao u skupštinskim istupanjima poslanika iz seljačkih redova i kasnijih osnivača Radikalne stranke, koji su obelodanili istiniti događaj sa glavom šećera.