Kao lekovita biljka aloja vera se prvi put spominje u sumerskom dobu, na glinenim pločama napisanim oko 2200. godine pre nove ere, nađenim u gradu Nipuru.
Prvi detaljni pisani podaci o lekovitim svojstvima aloje vere i njenoj upotrebi su sačuvani na Ebersovom papirusu koji je pronađen između kolena egipatske mumije iz 1550. godine pre nove ere. U njemu se daje dvanaest formula za mešanje aloje sa drugim supstancama za lečenje ljudskih bolesti. Faraoni su je smatrali eliksirom života. Kleopatra i Nefretete su koristile njen sok kao deo svoje svakodnevne nege lepote, a posebno kože. Zidovi hrama u grobnici faraona i neke vaze iz ranog egipatskog doba ukrašene su crtežima aloje.
Kod starih Grka, aloja vera simbolizuje lepotu, strpljenje, sreću i zdravlje. U starim grčkim zapisima lekovitost aloje se prvi put pominje 25-50. godine pre nove ere. Zabeleženo je da je Aleksandar Veliki 356-323. godine pre nove ere koristio sok ove biljke za lečenje rana svojih ranjenih vojnika. On je čak imao kola sa zasađenim biljkama kako bi imali sveže zalihe. Kaže se da ga je grčki filozof Aristotel ubedio da osvoji ostrvo Sokotra da bi obezbedio aloju za svoje ranjene vojnike.
U prvom veku nove ere Pedanije Dioskorid, lekar rimke armije u svom delu De Materia Medica daje prvi detaljan opis aloje vere i njena lekovita svojstva. On piše da ona smanjuje krvarenje, leči otvorene rane i čireve, bolesti polnih organa, hemoroide, žuticu, čisti želudac. Svežom biljkom lečio je infekcije očiju i zaustavljao opadanje kose. Ova biljka se spominje se i u Plinijevim knjigama. Zadnji spomen ove biljke pre njenog ponovnog otkrivanja u XVIII veku javlja se u Kodeksu Juliana Anicia iz 512. godine nove ere.
Do 600. godine pre nove ere aloja vera počinje da se koristi u Persijskom carstvu, zatim u arapskom svetu, i u Indiji. Njeno širenje se bez sumnje može pripisati arapskim trgovcima. Beduini arapskog poluostrva su aloju veru zvali ljiljanom pustinje. Nomadski narod je nosio sa sobom, zato što se plašio da je ne može naći na novoj lokaciji.
Američki Indijanci aloju veru ubrajaju među 16 svojih svetih biljaka. Njene listove su dimili u pepelu i koristili kao hranu, a svežu biljku su koristili za ublažavanje krvarenja i za lečenje rana. Fermentisani gorki sok biljke bio je poznat kao sredstvo za smirivanje želuca. Smatrali su da ona čisti bubrege i bešiku, rastvara kamen u bubregu, ublažava kašalj, leči upalu pluća i plućne maramice. Glavobolje su ublažavali zamotavanjem glave maramom natopljenom alojom verom.
U Japanu je aloja vera smatrana za kraljevsku biljku. Nekada su samuraji pre borbe mazali telo uljem od ove biljke da bi oterali demone i da bi postali neranjivi. Japanci je jedu, piju, upotrebljavaju je spolja i iznutra, i koriste za lečenje u svim oblicima.
Kinezi već stotinama godina koriste specijalan preparat od aloja vere za lečenje kožnih bolesti i opekotina, a trnje na listovima im služi za akupunkturu. Moderna kineska medicina koristi njen mesnati deo za lečenje zakrečavanja krvnih sudova.
U indijskoj medicini biljka aloja vera je bila sastavni deo lekova.
Biljka aloja vera je dobila ime po botaničaru Filipu Mileru koji ju je otkrio 1768. godine na ostrvu Barbadosu i uvrstio u registar lekovitog bilja.
