Dunja (Cydonia oblonga) je jedina vrsta roda Cydonia. Botaničko ime roda potiče od grčkog grada Kydonia (danas Hanija) na severozapadu ostrva Krit. U Jermeniji i Iranu dunja se može naći u prirodi.
Dunja potiče iz Persije. Gajena je u Vavilonu pre 4000 godina. Od davnina je gajena i u Egiptu, staroj Grčkoj i Rimu.
Prema nekim istoričarima dunja je bila zabranjeno voće u raju, a ne jabuka. U grčkoj mitologiji dunja je simbol sreće i ljubavi, plodnosti, lepote, postojanosti i neprolaznosti. U antičkim legendama bogovi su dunjom određivali sudbine. U starogrčkoj mitologiji dunja se povezuje sa Afroditom, boginjom ljubavi. Paris ju je, po obećanju lepe Helene, predao Afroditi kao najlepšoj od svih boginja.
Dunja se prvi put pojavljuje u dokumentima u spisima o grčkim svadbenim običajima iz VI veka pre nove ere. Tada je bila deo rituala u kojem je smatrana simbolom plodnosti i bila posvećena boginji ljubavi. Dunje su služene na svadbenoj gozbi, a mladenci su delili dunju da bi im život bio skladan i srećan. Prema staroatinskoj tradiciji venčanja, svadbena pratnja je bacala dunje na svadbena kola kojima je mladoženja otpremao mladu u novi dom. Mladi je tada darovan plod dunje kao simbol plodnosti. Starogrčki istoričar Plutarh je pisao da je grčka nevesta dunju grickala pre prvoga poljupca kako bi susret sa dragim bio što lepši. Takođe, trudnice su morale često da je jedu da bi rodile sinove.
Rimski pesnik Vergilije je zvao dunju zlatna jabuka, a rimski pisac i naučnik Plinije govori o njenim lekovitim svojstvima. Rimljani su od njenih plodova dobijali eterična ulja. Prisutna je u prikazima na zidnim slikama i mozaicima Pompeje, gde se gotovo uvek može videti u šapama medveda.
U srednjem veku dunja je bila veoma cenjena. Često su je služili za stolovima monarha i aristokrata, koji su je jeli na banketima i luksuznim kulinarskim događajima.
