Artnit

Danas se ljudska priroda definiše u društvenim okvirima, koji su okviri opšteg raspadanja društvenih oblika vladavine, klasa i sukoba koji ih zahvataju, mešanja rasa i nacija - što sve čini da se sama ideja jednolične, šematske ljudske prirode ne može više prikazati s istim opštim karakterom, ne može više poprimiti isti tip univerzalnosti kao u XVIII veku, u epohi kada se činilo da se ona izražava na bazi trajnog napretka.

Nema drugog svemira do ljudskog svemira, svemira ljudske subjektivnosti. Ova veza transcedencije, kao konstituitivne za čoveka - ne u smislu u kojem je Bog transcedentan, već u smislu prekoračivanja - i subjektivnosti, u smislu da čovek nije zatvoren u sebe samog nego da je svagda prisutan u nekom ljudskom svemiru - to je ono što nazivamo egzistencijalistički humanizam. Humanizam, jer podsećamo čoveka da ne postoji drugi zakonodavac do on sam, i da će on u napuštenosti odlučiti o sebi samom; i jer pokazujemo da se čovek neće, baš kao nešto ljudsko realizovati, obraćajući se samom sebi, nego svagda tražeći izvan sebe neki cilj: takvo i takvo oslobođenje, takvu i takvu posebnu realizaciju.