Martin Hajdeger kao suštinske pojave novog veka navodi:
1. Nauka - shema predmetnog područja, istraživanje i eksploatacija;
2. Mašinska tehnologija koja predstavlja suštinu novovekovne tehnike i identična je suštini moderne metafizike;
3. Prelazak umetnosti u delokrug estetike. Umetničko delo postaje predmet pukog subjektivnog doživljaja, pa se umetnost smatra izrazom čovekovog života;
4. Ljudsko delovanje se realizuje kao kultura, ostvarivanjem najviših vrednosti, kroz negovanje najviših dobara čoveka;
5. Gubitak bogova koji ne predstavlja ateizam, već se slika sveta pripisuje beskonačnosti, apsolutnosti i bezuslovnosti. I pored toga hrišćanstvo postaje jedan "pogled na svet" koji se prilagođava novom dobu. Nastala praznina se popunjava istorijskim i psihološkim istraživanjem mitova.
Po mišljenju Martina Hajdegera suštinska odlika modernog doba jeste shvatanje sveta kao slike. Osnovni proces novog veka je osvajanje sveta kao slike koja se određuje kao tvorevina predstavljačkog proizvođenja. Nauka se poima kao forma u kojoj čovek sebe smešta u svetu, i postaje učesnik u ispunjenju svoje suštine. Ovo tumačenje sveta je moguće samo u horizontu modernog tumačenja realnosti koje je u suštinskom smislu kartezijansko.
