Izraz protestantska etika je prvi upotrebio Maks Veber u svom delu Protestantska etika i duh kapitalizma. On smatra da je Protestantska reformacija, sa naglaskom koji su Žan Kalvin i Martin Luter stavljali na ličnu odgovornost, naporan rad, štednju, poštenje i odlaganje zadovoljstva kao na njene suštinske odlike uobličila duh kapitalizma i doprinela njegovom uspehu.
Po katoličkom učenju se smatra da je rad neophodan za katolike kao manifestacija njihove vere, a ta vera je bez rada mrtva i oskudna. Polazeći od činjenice da je nemoguće znati ko je predodređen da bude spašen, razvilo se mišljenje u protestantizmu da je moguće izabrati takvu osobu posmatrajući njen način života. Protestanti, počevši sa Martinom Luterom su koncepirali rad kao dužnost koja je značajna i individualna u društvu u celini. Svetovni rad u odnosu na pojedinca se određuje kao etičko samopotvrđivanje, u odnosu na bližnje se posmatra kao izraz ljubavi prema bližnjem, a u odnosu na samog Boga kao jedini bogougodni put svakog pojedinca.
Protestantskoj radnoj etici se često pripisuje zasluga za definisanje društva severne Evrope, u Skandinaviji, Letoniji, Estoniji, Holandiji, Nemačkoj, Švajcarskoj. Germanski narodi koji su emigrirali doneli su protestantsku radnu etiku u Ameriku, gde su protestantski pioniri osnovali naseobine inspirisane kalvinističkom posvećenošću radu.
