U starom Rimu razapinjanje na krst je bio način na koji su vlasti vršile pogubljenje osuđenika na smrtnu kaznu. Umiranje na krstu je bilo dugo, teško i bolno i za ljude tog doba i za prve hrišćane krst je bio prokleto drvo, sredstvo smrti i sramote.
Isus Hrist je bio pogubljen u I veku razapinjanjem na drvenom krstu na brdu zvanom Golgota, što znači lobanja, sa još dva razbojnika. Ovaj krst u novozavetnim poslanicama predstavlja sliku bolne, sramne i ponižavajuće smrti Isusa Hrista radi spasenja grešnika. Apostol Pavle bio je među prvima koji su uočili sudbinski značaj Isusovog razapinjanja, poručivši učenicima da se nema čim drugim hvaliti "osim krstom Gospoda našeg Isusa Hrista, koga radi razape se meni svet i ja svetu". Simboliku Isusovog stradalništva rana hrišćanska zajednica pronašla je i u starozavetnim proročanstvima. U legendama o pronalaženju Isusovog krsta se kazuje da je deo krsta koji je na sebi imao zakucane klinove kojima su bile probodene Isusove ruke, poslat caru Konstantinu, koji je jedan klin pričvrstio za svoj šlem a drugi za uzde svoga konja.
Iako su hrišćani prihvatili da je krst predstavljao vešala na kojima je Isus Hrist umro, već su počeli u II veku da ga koriste kao hrišćanski simbol. Tokom prva tri veka krst kao simbol u hrišćanstvu dolazi u centar pažnje nakon što je rimski car Konstantin prihvatio hrišćanstvo i početkom IV veka ga legalizovao zakonskim aktom poznatim kao Milanski edikt.
