Žan Bodrijar smatra da se moda može shvatititi u isti mah kao najpovršnija igra i kao najdublji društveni oblik - neumitno prožimanje svih kodom. U modi kao i u kodu sve označeno se uzastopno niže i nestaje, a i povorke označitelja ne vode nikud. Znaci mode ne sadrže unutrašnju određenost i mogu slobodno da se smenjuju. Ovo važi za sferu “lakih znakova“, kao što su moda odevanja, predmeta, tela, ali ne u sferi “teških znakova“ morala, ekonomije, nauke, kulture.
Za Žana Bodrijara je moda istovremeno i očajanje što ništa ne traje, ali i uživanje zbog saznanja da nakon svoje “smrti“, neki oblik može imati ponovo život, novi život. On naglašava da u modi postoji nešto što bi se moglo nazvati kontemplativnom težnjom ka smrti, koja je povezana sa neprestanim umiranjem oblika i da se želja za smrću reciklira u modi.
Razmatrajući uticaj mode u savremenom društvu Žan Bodrijar piše: “Individualna tela su se predala i poprimila oblik univerzalnog tela mode, tela koje je u svojoj celosti izručeno modnim znacima, deseksualizovano i pretvoreno u treći pol, pol bez svojstava, draži i lepote. Fetišizam tela počinje tamo gde se završava razlika između polova i gde se rađa deseksualizovano telo manekena kao univerzalni pol mode.“
