Gustav Le Bon je uspostavio večnu hijerarhiju i utvrdio postojanje hijerarhije rasa na osnovu psiholoških kriterijuma, kao što su sposobnost rasuđivanja, moć pažnje, nadmoć u otkrićima i veća učestalost pojedinaca koji se uzdižu iznad proseka. On utvrđuje postojanje četiri rase: primitivne, inferiorne, prosečne i superiorne rase. Kod primitivne rase ne može da se ustanovi postojanje bilo kakve kulturne forme, dok crnačka populacija predstavlja inferiornu rasu. Prosečne rase čine svi pripadnici mongolskog naroda, a Indoevropljani su superiorna rasna grupa naroda. Kao konkretan slučaj takvog hijerarhijskog pristupa, Le Bon više puta poredi mentalni sklop anglosaksonskog naroda sa latinskim narodom, i do Prvog svetskog rata je smatrao da su Anglosaksonci superiorni u svakom pogledu. Koristeći istu vrstu kriterijuma on je uspostavio hijerarhiju polova. Prema njegovom sistemu vrednovanja životinje, ludi, socijalisti, deca, degenerici i primitivci su bili inferiorna bića.
Gustav Le Bon ističe da se celokupna civilizacija jedne rase ili nacije, kao i opšti tok njenog razvitka zasniva na duši rase. Dušu rase čini kompleks emocionalnih, moralnih i intelektualnih crta, koje se prenose nasleđem, deluju nesvesno i ne mogu lako da se menjaju. Transformacija ovih činilaca koji čine dušu rase znači transformaciju narodnog duha.
Nacionalni karakter i na njemu zasnovana civilizacija se prema Gustavu Le Bonu menjaju veoma sporo. Institucije i zakoni nacije nisu u stanju da doprinesu promenama ove vrste. Udeo revolucije u ovim promenama je bezvredan i rađa dekadentnost, nasilje i destrukciju. Le Bon samo opravdava naučnu revoluciju. Ako dođe do anomije karaktera nacija propada kao prirodni, biološki organizam. A, nestankom nacionalnog karaktera propadaju nacije.
