Pod pojmom tiranija podrazumeva se oblik političkog uređenja koji se odlikuje nepostojanjem ograničenja vlasti i vlastodržaca. I Platon i Aristotel svrstavali su je u iskvarene oblike vlasti. U svom poznatom delu Politika, Aristotel navodi da je tiranija monarhija koja ima samo u vidu interese monarha, despotska vlast jednog čoveka nad državnom zajednicom. On ističe da tiranija nema u vidu opšte interese, osim ako je u pitanju lična korist tirana.

Antički grčki filozofi su bili među prvima koji su prepoznali stvarni potencijal za tiraniju većine, koju su nazivali ohlokratija. Oni su smatrali da čak i ako većina mora da odluči, mora da postupa u najboljem interesu naroda u celini, ne samo po svojim. Malo društava je ostvarivalo ideju ohlokratije bolje od starog Rima. Većina građana je često upravljala na takav način da se kazne manjinske grupe. Novoosvojeni narodi su se često koristili kao gladijatori, a pripadnici manjine i verske sekte su bacani lavovima za javnu zabavu. Ova dela su trebala da podsete gledaoce da su Rimljani prava civilizovana većina i da ne treba da se muče sa sudbinom pobeđenih.

Pojam tiranija većine je prvi put upotrebio američki političar i državnik Džon Adams 1788. godine. Ovaj pojam je dobio na značaju u delu Demokratija u Americi, francuskog političkog teoretičara i istoričara Aleksisa de Tokvila, čiji je prvi deo objavljen 1835. godine. U VII glavi ovog dela on razmatra problem tiranije većine. Pri tome se posebno ističe da narod vlada političkim svetom u demokratiji isto onako kao što Bog upravlja svetom, ali kada je većina svemoćna, to izaziva brojne rđave učinke, među njima nestabilnost zakonodavnog tela, samovoljno vladanje zvaničnika, konformizam u mišljenju, nestašicu ljudi vrednih poštovanja u političkoj oblasti. Engleski filozof Džon Stjuart Mil je dodatno popularizovao pojam tiranija većine, citirajući Tokvila u svom delu O slobodi, koje je objavio 1859. godine.