Danas imamo posla s izrazom ljudske prirode koju ljudi, koji o tom pitanju naivno razmišljaju ili govore, izražavaju kao ljudsku mogućnost; oni to izražavaju na haotičan, nejasan način i, najčešće, ako hoćete, pod dramatskim vidom koji je nametnut prilikama; pa ukoliko ne želimo od opšteg izraza te uslovljenosti preći na determinističko ispitivanje onog što uslovljenosti zaista jesu, onda one zadržavaju tip, šemu apstraktnog izraza analognog izrazu ljudske prirode. Tako se egzistencijalizam veže uz ideju ljudske prirode, no ovaj put to nije priroda ponosna na sebe samu, nego plašljiva, nesigurna i napuštena mogućnost. I zaista, kada egzistencijalizam govori o ljudskoj mogućnosti, govori on o onoj koja još nije zaista vezana za ono što egzistencijalizam naziva projektima, pa je, prema tome, pred-mogućnost.
Iz dela Egzistencijalizam je humanizam
